Patrick
Geplaatst: do 23 sep 2010, 17:10
[www.intermediair.nl]
De laatste werkdag van Rubens vader
Auteur: Job van der Wagt
11-08-2010
en vreselijk ongeluk, het kan iedereen overkomen.
Het overkwam Patrick, ict'er en instructeur terreinrijden uit Tilburg.
Op Patricks laatste werkdag als instructeur, zat Job in zijn auto.
Onlangs organiseerde ik een weekendje voor mijn bedrijf. We gingen twee dagen naar het plaatsje Marche-en-Famenne in de Belgische Ardennen. Ik had een middag 4x4-terreinrijden georganiseerd op een veertig hectare groot gebied speciaal voor 4x4-auto's. Bij het terrein kon ik geen auto's en instructeurs huren, dus daarom deed ik dat bij een bedrijf uit Nederland.
Ik zat in de Landrover Defender van instructeur Patrick. Patrick kwam uit Tilburg en zat in de ict. Terreinrijden was zijn grote hobby en zijn tweede baan. Ik en twee collega's mochten om beurten een rondje rijden, met Patrick als raadgever en veiligheidsbewaker naast ons. Een terreinwagen verschilt niet veel van een normale auto: hij heeft gewoon pedalen voor gas, koppeling en rem. Maar toen ik in een hoek van 30 graden omhoog op een modderige zandweg stond, met een steil ravijntje rechts van me, wist in ineens niet meer welk van de drie pedalen ook weer de koppeling was. ‘Je denkt te veel. Als je niet nadenkt gaat het beter', zei Patrick.
Vervolgens vertelde hij rustig welke dingen ik moest doen om mezelf en mijn passagiers uit deze penibele situatie te krijgen. Ik kwam veilig boven en veilig beneden en was blij toen ik het stuur kon overgeven aan een collega. Ik was geen natuurtalent.
Een paar weken later sloeg ik de Volkskrant open en viel mijn oog op een foto van een herdenkingsdienst van de vliegtuigramp in Tripoli, waarbij 103 mensen omkwamen. Ik zag een groot portret op een tafel met bloemen, kaarsen en kleine fotolijstjes. Ik herkende de man met het gedrongen postuur en het halflange, donkere haar op het portret. Het was Patrick. De dienst in Tilburg was speciaal voor hem, zijn vrouw en een zoon, die in Tripoli om het leven kwamen. Zijn zoontje Ruben overleefde de ramp.
Ik wist het al, maar met deze foto drong het nieuws pas echt tot me door. Twee weken eerder had de eigenaar van het 4x4-bedrijf me gebeld om te vertellen wat er met Patrick was gebeurd. Hij vroeg of ik misschien foto's had van onze dag met hem, zijn laatste werkdag. Voor een herdenkingsboekje. Die foto's heb ik natuurlijk gestuurd, al stond Patrick er nauwelijks op. Hij was niet iemand die erg opviel of iemand die vooraan stond wanneer een foto werd genomen. Maar hij was een fijne instructeur, zeker voor een leerling met weinig talent voor gevaarlijke auto's, zoals ik. En het lukte hem om iets van zijn passie op ons over te brengen.
Soms is iemand op het verkeerde moment op de verkeerde plaats en is een vreselijk ongeluk opeens heel dichtbij. Daar ben je nooit mee bezig, totdat het je eigen leven aanraakt. Maar nu ben ik er te veel mee bezig. Misschien moet ik Patricks advies opvolgen: ‘Je denkt te veel. Als je niet nadenkt, gaat het beter.'
De laatste werkdag van Rubens vader
Auteur: Job van der Wagt
11-08-2010
en vreselijk ongeluk, het kan iedereen overkomen.
Het overkwam Patrick, ict'er en instructeur terreinrijden uit Tilburg.
Op Patricks laatste werkdag als instructeur, zat Job in zijn auto.
Onlangs organiseerde ik een weekendje voor mijn bedrijf. We gingen twee dagen naar het plaatsje Marche-en-Famenne in de Belgische Ardennen. Ik had een middag 4x4-terreinrijden georganiseerd op een veertig hectare groot gebied speciaal voor 4x4-auto's. Bij het terrein kon ik geen auto's en instructeurs huren, dus daarom deed ik dat bij een bedrijf uit Nederland.
Ik zat in de Landrover Defender van instructeur Patrick. Patrick kwam uit Tilburg en zat in de ict. Terreinrijden was zijn grote hobby en zijn tweede baan. Ik en twee collega's mochten om beurten een rondje rijden, met Patrick als raadgever en veiligheidsbewaker naast ons. Een terreinwagen verschilt niet veel van een normale auto: hij heeft gewoon pedalen voor gas, koppeling en rem. Maar toen ik in een hoek van 30 graden omhoog op een modderige zandweg stond, met een steil ravijntje rechts van me, wist in ineens niet meer welk van de drie pedalen ook weer de koppeling was. ‘Je denkt te veel. Als je niet nadenkt gaat het beter', zei Patrick.
Vervolgens vertelde hij rustig welke dingen ik moest doen om mezelf en mijn passagiers uit deze penibele situatie te krijgen. Ik kwam veilig boven en veilig beneden en was blij toen ik het stuur kon overgeven aan een collega. Ik was geen natuurtalent.
Een paar weken later sloeg ik de Volkskrant open en viel mijn oog op een foto van een herdenkingsdienst van de vliegtuigramp in Tripoli, waarbij 103 mensen omkwamen. Ik zag een groot portret op een tafel met bloemen, kaarsen en kleine fotolijstjes. Ik herkende de man met het gedrongen postuur en het halflange, donkere haar op het portret. Het was Patrick. De dienst in Tilburg was speciaal voor hem, zijn vrouw en een zoon, die in Tripoli om het leven kwamen. Zijn zoontje Ruben overleefde de ramp.
Ik wist het al, maar met deze foto drong het nieuws pas echt tot me door. Twee weken eerder had de eigenaar van het 4x4-bedrijf me gebeld om te vertellen wat er met Patrick was gebeurd. Hij vroeg of ik misschien foto's had van onze dag met hem, zijn laatste werkdag. Voor een herdenkingsboekje. Die foto's heb ik natuurlijk gestuurd, al stond Patrick er nauwelijks op. Hij was niet iemand die erg opviel of iemand die vooraan stond wanneer een foto werd genomen. Maar hij was een fijne instructeur, zeker voor een leerling met weinig talent voor gevaarlijke auto's, zoals ik. En het lukte hem om iets van zijn passie op ons over te brengen.
Soms is iemand op het verkeerde moment op de verkeerde plaats en is een vreselijk ongeluk opeens heel dichtbij. Daar ben je nooit mee bezig, totdat het je eigen leven aanraakt. Maar nu ben ik er te veel mee bezig. Misschien moet ik Patricks advies opvolgen: ‘Je denkt te veel. Als je niet nadenkt, gaat het beter.'