Jamaar schreef:
Dat dunner worden valt wel mee, 1mm staal wordt 1cm roest.
Als ik dit zo inschat dan is de dikste roest plak 4mm dus 0,4mm staal weg.
Daar valt mee te leven
Natuurlijk valt ermee te leven ... maar het is wel een zelf-versterkend aftakelingsproces.
Met de tijd zakt de veer in, daar doe je niks tegen, dat heb je "zelfs" bij een schroefveer (en andere torsieveren).
Met de tijd verandert de veerkarakteristiek
niet zolang de veer niet verandert (afname door roest is dan misschien wel slechts een procenten-kwestie maar het
is een verandering)
O ja, uitgloeien, door de vervormingsgrens drukken zijn natuurlijk ook definitieve veranderingen
Waarschijnlijk is het belangrijkste ongemak de onderlinge frictie tussen de veerbladen. Die frictie is nu voorlopig weer min of meer gestandaardiseerd, maar wel met een ruwer - want door roest gevormd - oppervlak. De frictie tussen de veerbladen is sowieso het bladveer-probleem (met als winst dat er een ingebouwde maar ook primitieve, schokdemping in zit). Dat is dan ook het grote verschil tussen de traditionele bladveer en de paraboolveer.
Die paraboolveer roest nauwelijks, niet meer als een schroefveer ... deze veren blijven dus heel lang gelijk werken.
Bovendien - ieder nadeel hep se voordeel - heb je bij parabool- en schroefveer een echte schokbreker nodig.
Een echte schokbreker is zo uitgevoerd dat de eerste veerwerking weinig demping krijgt, precies tegengesteld aan wat een bladveer doet.
Bij een bladveer heb je juist het eerste aanspreek-moment dat je steeds weer voelt.
Blijft staan dat de schoongemaakte veren van Pieter K. er weer heel proper uitzien.
Wellicht, als je dit met nieuwe veren, iedere paar jaar doet heb je lang een heel nette veerwerking, zelfs met traditionele bladveren.
En ... met eenmaal geroeste veren ... zal je de verbetering natuurlijk ook merken
(maar het is dan toch meer de verbetering die een kunstheup biedt ten opzichte van een versleten heup).