Ik had vandaag lekker een dagje voor mijzelf. Jeanette had een open dag op school dus ik ging mezelf vermaken. Eerst een lekkere rail sessie gehad met wat vrienden in Snowworld. Daarna naar huis, nog van alles van plan. Rond 13.00 uur reed ik langs de afslag van Nootdorp en zag ik het bouwterrrein bij Leidscheveen. Yeah, nog even lekker met de Landrover spelen. Nou dat heb ik geweten. Het eerste half uur was lekker. Steile klimmetjes en afdalingen in het zand. Kick! Ik terug, en daar zag ik nog een paadje rechtsaf en dan omhoog de zanddepots op. Maar dan moest ik nog even een greppel oversteken. Enfin, dat greppeltje werd mijn Waterloo. En daar sta je dan, in the middle of Leidscheveen (of all places) en hopeloos verloren...
Eigenlijk met veel mazzel, kon ik mezelf uit de greppel lieren. Maar ja, toen stond ik aan de overkant van de greppel, en moest ik dezelfde weg ook weer terug natuurlijk (ik was toen zeker 2 uur verder, want in een zanddepot is dus niks om aan te lieren). Na veel vijven en zessen een lijn gekozen en ?God zegen de greep? weer die greppel door. Nou, dat heb ik geweten. Muur- en muurvast! En heel langzaam zakte de Landrover ook nog steeds dieper de prut in. Tot vier uur gezwoegd, gezwoegd en gezwoegd, 2 regenbuien over m?n kop, maar dit zat echt hopeloos vast. Ten einde raad, dan toch maar op zoek dus naar een redder in de nood (en dat doet zeer, hulp vragen
2 km verderop had ik een graafmachine aan het werk gezien, overwerkend op zaterdag. Hmm, vier uur geweest? Wie weet is die gast er nog. Rennend door de prut (m?n dure skipak was al veranderd in een goor camouflagepak) en ja hoor. Hij was er nog. Tien minuten later stond ik weer naast onze Landrover. Wat daarna gebeurde vergeet ik nooit meer. In een film kon het niet dramatischer worden neergezet. Picture this, je staat in een soort kanaal tussen twee vier meter hoge zanddepots in. Het is doodstil en dan, in de verte, hoor je het. Het zware geknars en gepiep van zware rupsbanden dat meer en meer aanzwelt. Dan zie je, hoog boven je, een zware grove graafmachine langzaam in beeld komen en groter en groter worden. In het tegenlicht zie je alleen de dramatische zwarte contouren. Knarsend komt hij tot stilstand aan de rand van het depot, vier meter boven je. Het wordt weer stil. Dan brult de diesel, de graafarm komt op me af, als een gigaschorpioen plant hij de stalen staart recht voor me in de helling. De graafmachine zet zich in beweging en duikt de 45 graden steile helling af, steunend op de graafarm en alsof het niks voorstelde, staat hij nu voor mijn neus. De arm heft zich op, gaat over mijn hoofd, duikt naar beneden en schept met één hap 4 kuub weg, een hoop die in de weg lag vlak voor mijn bumper. Tja, daarna was het een fluitje van een cent, sleeplint aan de bak, een overdosis aan hydraulische vermogen er tegen aan en hup, hij stond weer op het droge! ?Tja, nog wat geleerd?? vraagt Jeanette dan, als je thuis bekent waarom je auto tot aan het dak dik in de prut zit. ?Euhhh, nou?euh?o ja, dat die twaalf millimeter RVS sleepogen aan de bumper dus toch supersterk zijn, en euh... dat het met een set Mudjes vast niet zover was gekomen? Hoopvol, maar beter wetend, (slik) kijk ik haar aan? En mannen, wat denken jullie, was dit het goede antwoord?
Groetjes,
Edwin, met spierpijn op de bank
Slingertje D90